Atlatlauhcan to miasto pochodzenia przedhiszpańskiego, którego nazwa oznacza „pomiędzy dwoma wąwozami czerwonawej wody”, w którym spośród odpowiednich festiwali wyróżnia się ten z 21 września, poświęcony San Mateo, jego patronowi, którego wizerunek jest niesiony w procesji. błogosławić domy i pola kukurydzy.
Ważny jest również festiwal La Cuevita, obchodzony od maja do czerwca. W tym przypadku mężczyźni przebierają się za Maurów i kowbojów, a kobiety za pasterzy i udają się do małej jaskini przy wyjściu z miasta, aby oddać cześć Dzieciątku Jezus.
Karnawał odbywa się tuż po Środy Popielcowej, podczas którego mężczyźni przebierają się za kobiety, a dzieci za starców. Każdy tworzy gwar przy dźwiękach trąbek i bębnów, podczas gdy drewniana lalka znana jako „Chepe” jest zmuszona do tańca. Warte wspomnienia są uroczystości poświęcone San Isidro Labrador, które odbyły się 15 maja i 15 grudnia, kiedy obraz podróżuje po mieście w towarzystwie traktorów i koni i podobnie jak św. Mateusz błogosławi domy i uprawy.
DAWNY KLASZTOR SAN MATEO
Bez wątpienia świątynia ta jest biegunem, wokół którego toczą się wszystkie wydarzenia miasta. Jego budowa datowana jest na drugą połowę XVI wieku, chociaż miasto było katechizowane od 1533 roku.
W historii tej świątyni są bardzo ciekawe dane. Aby uświadomić sobie jego monumentalność, wystarczy powiedzieć, że w 1965 roku jego główny dzwon przeniesiono do Katedry Metropolitalnej. Inną ciekawostką jest to, że nadal odprawia się mszę w języku łacińskim, co do dziś zachowuje podział między zgromadzeniami, gdyż w siedzibie parafii, położonej kilka ulic od dawnego klasztoru, odprawia się ją w języku hiszpańskim.
Dawne klasztory północnego Morelos zachowują wiele wspólnych cech, między innymi blankowanie murów, jak widać między innymi w Tlayacapan, Yecapixtla i Atlatlauhcan. Te zwieńczenia sugerują funkcję obronną, ale to, co w zasadzie mogło być w ten sposób, z czasem stało się stylem architektonicznym.
Na szczególną uwagę zasługuje, zarówno w Atlatlauhcan, jak iw innych świątyniach regionu, na malowidło ścienne. Tutaj dekoracja przypomina Santo Domingo de Oaxtepec i Yecapixtla. Jest wiele małych aniołów, które wydają się być ukształtowane za pomocą tych samych form. Sześciokąty krużganka są bardzo podobne między Atlatlauhcan i Oaxtepec, ale te z pierwszych mają obraz Najświętszego Serca pośrodku, a ich kolor jest między czerwienią a sepią, podczas gdy te z Oaxtepec dominują na niebiesko.
Dawny klasztor San Juan Bautista w Yecapixtla i klasztor San Mateo Atlatlauhcan można uznać za najbliższy, nie tylko pod względem bliskości, ale także stylu. Jej plan architektoniczny jest prawie identyczny, z elewacją od strony zachodniej i krużgankiem od strony południowej. Obie mają duże atrium z kaplicami. Nawy są bardzo podobne, mają dużą wysokość i głębokość, chociaż ta w Yecapixtla ma większą jasność wewnętrzną ze względu na światło, które przenika przez jej północne drzwi boczne i przez rozetowe okno, przez które o zmierzchu wpadają promienie słoneczne w kierunku ołtarza.
Fasada Atlatlauhcan, choć nie jest spektakularna, ma interesujące cechy. Renesansowa trzeźwość łączy się w górnej części z neoklasycznym zegarem - podarowanym przez Porfirio Díaza - który od 1903 roku działa doskonale. Tam są
para wieżyczek na końcach, tuż pod dzwonnicą, które nawiązują naszą wyobraźnię do średniowiecznego zamku. Największa wieża znajduje się za fasadą i można ją zobaczyć tylko od strony północnej lub ponad sklepieniem.
Po lewej stronie elewacji widzimy niczym małą świątynię kaplicę Indian, również zwieńczoną blankami. Po prawej stronie fasady znajduje się wejście do krużganka, poprzedzone starą bramą łączącą dawny klasztor i Capilla del Perdón. Zarówno budynek bramny, jak i kaplica mają na ścianach doskonałą dekorację, częściowo odrestaurowaną ikonografię przedstawiającą wizerunki św. Augustyna.
Drzwi, które łączą starą portería z Capilla del Perdón, są pięknym przykładem stylu mudejar. Wszystkie drzwi krużganka mają ten sam wzór w łukach, ale brakuje im rzeźbionego kamieniołomu, który wygląda.
Z parteru krużganka można zejść na drugie piętro, ale przed wejściem na górę warto odwiedzić nawę świątyni, do której prowadzą boczne drzwi. Wnętrze jest słabo oświetlone i właśnie po południu przez główne wejście światło przenika w stronę ołtarza, na którym wyróżnia się XIX-wieczny neoklasycystyczny cyprys.
Jednym z najlepszych detali wnętrza są witraże na drzwiach: w jednym widać św. Mateusza z archaniołem, w drugim Jezusa Chrystusa. Ten ostatni jest doskonały i pokazuje na piersi obraz Najświętszego Serca. Apsyda pozwala podziwiać oryginalną dekorację, choć na pozostałych ścianach nawy niebieska farba musi ukrywać podobną dekorację.
Obok ołtarza, po prawej stronie, znajduje się wejście do zakrystii, gdzie czczona jest Dziewica z Guadalupe. Grubość ścian jest uderzająca, co daje wyobrażenie o ogromnym ciężarze konstrukcji, którą wspierają.
Ze szczytu, ponad sklepieniami, można nie tylko kontemplować niezwykły krajobraz, ale także podziwiać ogromne tomy, które nadają mu wygląd świątyni-fortecy.
Za dzwonnicą, do której prowadzi przejście, w którym prawie nikt nie może się zmieścić
dzwony, aby przeczytać niektóre z ich legend. Kilka metrów dalej znajduje się mostek, który łączy się z wieżą, na której znajduje się największy dzwon, na którym widnieje m.in. motto: „Patronowi św. Mateuszowi”. O zmierzchu ta obszerna struktura nabiera interesujących odcieni światła i cienia, a sylwetki wulkanów są oczyszczane z mgły i dają obraz niezwykłej przejrzystości.
JEŚLI PRZEJDZIE SIĘ DO ATLATLAUHCAN
Można do niego dojechać autostradą Meksyk-Cuautla lub trasą Chalco-Amecameca. W pierwszej kolejności musisz dotrzeć do północnej obwodnicy Cuautli i skierować się w stronę Yecapixtla. Po drugie biegnie bardziej bezpośrednio po półtora kilometra między autostradą federalną a miastem, którego świątynię widać jeszcze przed rejsem.
Miejsce jest bardzo ciche i nie ma tu hoteli ani restauracji, choć tych drugich obfituje po drodze.
Źródło: Nieznany Meksyk nr 319 / wrzesień 2003
