Urodził się w Lille we Francji w 1699 roku; zmarł w Walencji w Hiszpanii w 1786 roku.
Służył w armii hiszpańskiej, której był generałem. Nazwany 45. wicekrólem Nowej Hiszpanii, rządził od 25 sierpnia 1766 do 22 września 1771 roku. Jego jedyną zasadą było bezwzględne posłuszeństwo królowi, którego zawsze nazywał „moim panem”. Musiał wykonać wypędzenie jezuitów ( 25 VI 1767) oraz uprawiający uprowadzanie majątku Spółki przy skutecznej pomocy inspektora Gálveza; i otrzymał wojska wysłane przez Hiszpanię z powodu wojny z Anglią: pułki piechoty Sabaudii, Flandrii i Ultonii, które przybyły do Veracruz 18 czerwca 1768 r., oraz te z Zamory, Guadalajary, Kastylii i Granady, które przybyły później, w sumie 10 000 ludzi.
Z powodu białych mundurów żołnierze ci nazywano „blanquillos”, z których wszyscy w końcu wrócili do metropolii. Oficerowie pułku Zamora zorganizowali korpus milicji. Za czasów administracji Croix zbudowano zamek Perote, podwojono obszar Alameda w Mexico City, a palnik Świętej Inkwizycji usunięto z widoku publicznego.
Pod koniec jego mandatu (13 stycznia 1771 r.) Rozpoczął się IV Sobór Meksykański, którego obrady nie uzyskały aprobaty Rady Indii ani Papieża. Croix poprosił o podwyższenie pensji wicekrólowi z 40 000 do 60 000 pesos rocznie i uzyskał to. Wprowadził do Meksyku francuskie jedzenie i modę. Po przejściu na emeryturę z wicekrólestwa, Carlos III mianował go kapitanem generalnym Walencji.
