Podróżni z Europy i Stanów Zjednoczonych opisali i skrytykowali katastrofalną sytuację na drogach Meksyku po osiągnięciu przez kraj niepodległości, świadectwa, które stały się obszernym spisem fatalnych wówczas dróg komunikacji lądowej.
Były to czasy, kiedy władcy szli za sobą bardzo szybko, brakowało im miejsca na spotkania ze swoimi ministrami, a tym bardziej na naprawę sytuacji na drogach.
Po koronowaniu się w 1822 na cesarza efemerycznego dziesięciomiesięcznego imperium, Agustín de Iturbide nie był w stanie podróżować po rozległych terytoriach, które od Kalifornii po Panamę należały do szlachty jego tytułu. Z długiej królewskiej drogi, która łączyła Santa Fe de Nuevo México z León w Nikaragui, pozostały tylko odcinki, niektóre zniszczone, inne wymazane, zalane, pozbawione bezpieczeństwa ... prawdziwa katastrofa, do tego stopnia, że północne prowincje lepiej się porozumiewały i szybciej z miastami w Stanach Zjednoczonych niż ze stolicą Meksyku; dotarcie do Teksasu drogą lądową było niemożliwe, podróżowanie między Monterrey a San Antonio było poza przygodą.
Centralizacja
Pamiętajmy, że wcześniej i podobnie jak w przypadku wielkich dróg, które Rzymianie budowali, aby skonsolidować swoje imperium, Hiszpanie odtworzyli je na skalę w Mexico City, tak aby wszystkie drogi przechodziły przez nie, tak że wicekról, urzędnicy, Kościół i kupcy znajdowali się w centrum łączności i byli informowani o tym, co się dzieje w Nowej Hiszpanii.
Ta centralizacja nigdy nie przyczyniła się do integracji regionów ani do idei narodowościowych, oprócz tego, że była wylęgarnią kolejnych sentymentów separatystów, których historia zbiera przykłady, takich jak region Chiapas Soconusco - na wybrzeżu Pacyfiku. - między którym a Chiapas nie było autostrad i że w 1824 roku zostało uznane za część Gwatemali, aż w 1842 roku zostało ponownie włączone do Chiapas.
