Poeta, liberał, dziennikarz, dramaturg. Urodził się w Mexico City w 1818 roku, zmarł w Tacubaya w Meksyku w 1897 roku.
Dzieciństwo spędził w Molino del Rey, obok Castillo de Chapultepec, gdy jego ojciec, José María Prieto Gamboa, zarządzał młynem i piekarnią. Kiedy zmarł w 1831 roku, jego matka, pani Josefa Pradillo y Estañol, straciła rozum, pozostawiając bezradnego Guillermo.
W tym smutnym stanie i bardzo młody, pracował jako sprzedawca w sklepie odzieżowym, a później jako zasłużony w urzędzie celnym, pod opieką Andrés Quintana Roo.
W ten sposób mógł wejść do Colegio de San Juan de Letrán. Wraz z Manuelem Tonatem Fererem, José Maríą i Juanem Lacunzą brał udział w powstaniu Akademii Laterańskiej, założonej w 1836 r. I kierowanej również przez Quintanę Roo, co „wynika z - według jego własnych słów - zdecydowanej tendencji do meksykańskiej Literatura".
Był prywatnym sekretarzem kolejno Valentín Gómez Farías i Bustamante.
Karierę rozpoczął jako dziennikarz w gazecie El Siglo Diez y Nueve, jako krytyk teatralny, publikując felieton „San Monday” pod pseudonimem Fidel. Współpracował także przy El Monitor Republicano.
W 1845 roku założył wraz z Ignaciem Ramírezem gazetę satyryczną Don Simplicio.
Od najmłodszych lat związany z partią liberalną, bronił idei dziennikarstwem i poezją. Był ministrem finansów - „opiekował się chlebem biedaka” - w gabinecie generała Mariano Aristy od 14 września 1852 r. Do 5 stycznia 1853 r.
Przestrzegał planu Ayutla, ogłoszonego 1 marca 1854 roku, z tego powodu został wygnany w Cadereyta.
Powrócił, by pełnić tę samą tekę w rządzie Juana Alvareza od 6 października do 6 grudnia 1855 r. Był posłem 15 razy w ciągu 20 okresów kongresu Związku i uczestniczył, reprezentując Pueblę, w kongresie założycielskim 1856- 57.
Po raz trzeci na czele Ministerstwa Finansów - od 21 stycznia 1858 r. Do 2 stycznia 1859 r. Towarzyszył Benito Juárezowi w jego ucieczce, po wystąpieniu generała Félixa Zuluoga. W Guadalajarze uratował życie prezydentowi, wstawiając się między nim a karabinami rebeliantów, gdzie ma wypowiedzieć swoje słynne zdanie „odważni nie mordują”.
Skomponował satyryczny hymn liberalnych armii „Los cangrejos”, w rytmie którego wojska Gonzáleza Ortegi wkroczyły do Meksyku w 1861 roku.
Później był ministrem stosunków zagranicznych prezydenta José Maríi Iglesiasa.
Kiedy w 1890 r. Gazeta La República ogłosiła konkurs, aby zobaczyć, kto był najpopularniejszym poetą, analiza faworyzowała Prieto, gromadząc więcej głosów niż jego dwaj najbliżsi przeciwnicy, Salvador Díaz Mirón i Juan de Dios Peza.
Zdeklarowany przez Altamirano „kwintesencją meksykańskiego poety, poety ojczyzny” ze swojego „obserwatorium celnego”, Prieto zobaczył paradę miejskich krajobrazów i popularnych typów i opisał je z zadziwiającym mistrzostwem literackim i nowością.
Pod swoim świątecznym i bohaterskim tonem był zawsze pochłonięty polityką.
Jednym z jego najbardziej znanych wierszy jest „La musea callejera”, prawdziwy skarb literacki, o którym mówi się, że uratował ludową tradycję Meksyku. Wstawia do tradycji literackiej najlepszą dziewiętnastowieczną poezję meksykańską z romantycznymi akcentami i niewielkim wpływem poezji hiszpańskiej.
Jego prozy są następujące:
- Wspomnienia z moich czasów, kronika (1828-1853)
- Podróż Najwyższego Porządku i Podróż do Stanów Zjednoczonych
- The Ensign (1840) Utwór dramatyczny
- Alonso de Avila (1840) Utwór dramatyczny
- Strach Pinganillas (1843)
- Ojczyzna i honor
- Oblubienica skarbu
- Do mojego ojca, Monologue.
Jako eseista, ponieważ był profesorem ekonomii politycznej i historii narodowej w Wojskowej Akademii, pisał również:
- Wskazania dotyczące pochodzenia, perypetii i stanu ogólnego dochodu Federacji Meksykańskiej (1850)
- Podstawowe lekcje ekonomii politycznej (1871-1888)
- Krótkie wprowadzenie do badania historii powszechnej (1888)
