Fragment powieści Ignacio Manuela Altamirano, w której opisuje bandytę, który nadaje tytuł jego dziełu.
Był młodym mężczyzną po trzydziestce, wysokim, proporcjonalnym, z herkulesowymi plecami i dosłownie pokrytym srebrem. Koń, na którym jechał, był wspaniałym szczawiem, wysokim, muskularnym, mocnym, z małymi kopytami, potężnymi zadami jak wszystkie konie górskie, z cienką szyją i inteligentną i wyprostowaną głową. To było coś, co farmerzy nazywają „koniem bojowym”.
Jeździec był ubrany jak ówcześni bandyci i podobnie jak nasze charrosy, większość charrosów dzisiejszych. Miał na sobie marynarkę z ciemnego materiału ze srebrnymi haftami, bryczesy z podwójnym rzędem srebrnych „tarcz”, połączonych łańcuszkami i sznurowadłami z tego samego metalu; przykrył się kapeluszem z ciemnej wełny, z dużymi rozpostartymi skrzydłami, który miał zarówno nad, jak i pod nimi szeroką i grubą srebrną wstążkę w jodełkę wyszywaną złotymi gwiazdami; Okrągły i spłaszczony kielich otoczony był podwójnym srebrnym szalem, na który z każdej strony opadały dwa srebrne czapki w kształcie byków zakończone złotymi pierścieniami.
Oprócz chusty, którą zakrywał twarz, nosił wełnianą koszulę pod kamizelką, a na pasku miał parę pistoletów z rękojeścią z kości słoniowej, w czarnych kaburach z lakierowanej skóry, haftowanych srebrem. Na pasie przewiązana była „kanana”, podwójny skórzany pas w postaci pasa naboju i wypełniony nabojami karabinowymi, a na siodle maczeta ze srebrną rączką w pochwie, haftowaną tym samym materiałem.
Siodło, na którym jeździł, było bogato haftowane srebrem, duża głowa była masą srebra, podobnie jak dachówka i strzemiona, a uzdę konia wypełniały wróżki, gwiazdy i kapryśne figury. Nad czarnym kowbojem z piękną kozią sierścią i zwisającym z siodła wisiał muszkiet, w jego również haftowanej pochwie, a za płytką widać było zawiązaną dużą gumową pelerynę. I wszędzie srebro: w hafcie na siodle, na pomponach, na pokrowcach, na czapkach ze skóry tygrysa, które zwisały z czoła siodła, na ostrogach, we wszystkim. Było to dużo srebra, a wysiłek, by rozrzucić go wszędzie, był ewidentny. To był bezczelny, cyniczny i pozbawiony smaku pokaz. Światło księżyca rozjaśniło cały zespół i nadało jeźdźcowi wygląd dziwnego ducha w jakiejś srebrnej zbroi; coś w rodzaju pikadora z bykami lub pstrokatego centuriona Wielkiego Tygodnia. ...
Księżyc był w zenicie i było jedenaście w nocy. „Srebro” wycofało się po tym szybkim oglądzie, do zakrętu, który w stronę koryta rzeki obok brzegu pełnego drzew, a tam, doskonale schowany w cieniu, na wyschniętej i piaszczystej plaży, postawił stopę na brzegu. Odwiązał linę, wypuścił uzdę z konia i trzymając ją za lasso, puścił ją na niewielką odległość, aby napić się wody. Gdy zwierzę zostało zaspokojone, ponownie stawił mu czoła i wskoczył na niego, przeprawił się przez rzekę i wszedł do jednej z wąskich i cienistych alejek, które prowadziły do brzegu i które tworzyły ogrodzenia drzew sady.
Szedł powoli i skromnie przez kilka minut, aż dotarł do kamiennych ogrodzeń rozległego i wspaniałego ogrodu. Tam zatrzymał się u stóp kolosalnego sapota, którego liściaste gałęzie pokrywały całą szerokość alei jak sklepienie, i próbując przeniknąć oczami w gęsty cień pokrywający ogrodzenie, zadowolił się, że dwa razy z rzędu wyartykułował rodzaj apelu. :
-Psst ... psst ...! Na co inny o tym samym charakterze odpowiedział z ogrodzenia, na którym wkrótce pojawiła się biała postać.
-Manuelita! - powiedział cicho „srebro”
-My Zarco, oto jestem! odpowiedział słodki kobiecy głos.
Tym człowiekiem był Zarco, słynny bandyta, którego imię przeraziło cały region.
